maandag 27 februari 2012

Collectievissen (in Muziekschatten)

Een ruim halfjaar geleden presenteerde de Muziekbibliotheek van de Omroep zijn collectie Muziekschatten. Via de website en enkele sociale media proberen we een groeiend publiek (momenteel een kleine 2000 geregistreerde gebruikers) te bereiken met onze gedigitaliseerde bladmuziek. Een van de manieren daarvoor is het creëren van door de actualiteit gevoedde Facebook-fotoalbums met bladmuziekomslagen. Zo legden we een album aan met liedjes uit Radio 5 Nostalgia's Evergreen Top 1000.

In december ontdekte ik 'collectievissen'. Bij dit door Marieke Pompe (Afrika Museum) uit Australië geïmporteerde initiatief presenteren musea - en inmiddels dus ook archieven en bibliotheken - hun onlinecollecties via de hashtag #collectievissen via Twitter. Elke dinsdagmorgen wordt daarvoor een thema vastgesteld. Deze laagdrempelige actie (inmiddels tot 'spel' omgedoopt, wat de drempel nog lager maakt) sluit prima aan bij onze behoefte en we doen dan ook enthousiast mee. Voor mij als hengelaar is het bovendien een uitstekende manier om de eigen collectie goed te leren kennen ('Oh, hebben we dat ook?') en daarmee de gebruikers beter van dienst te zijn.

Natuurlijk hebben tweets een vluchtig karakter en daarom zetten we ook bij collectievissen de werkwijze vanuit Facebook voort. Elke omslagafbeelding wordt inmiddels voorzien van een link naar de online bladmuziek op muziekschatten.nl. Facebook lijkt een behoorlijk duurzaam medium en biedt een enorm bereik, dus is de content een veel langer leven beschoren dan alleen het moment van creatie.

Collectievissen heeft bij mij geleid tot een bredere blik en een gevoel van verbondenheid met de andere deelnemers. En hoewel dat nog niet tot concrete samenwerking heeft geleid neemt de mogelijkheid daarop toe.

De publieksparticipatie blijft vooralsnog beperkt tot Facebook-likes maar je weet nooit hoeveel mensen de digitale fotoboeken in de toekomst ontdekken en er door geïnteresseerd raken. Behalve mij blijkt het spel allerlei creatieve geesten te inspireren, dus ik denk dat voor collectievissen een mooie toekomst weggelegd.

Dit artikel publiceerde ik eerder (met afbeelding) op de Bibliotheek-community Bibliotheek 2.0.

maandag 13 februari 2012

Ad "Mauro" ROS, omroepmusicus pur sang

Ad ROS kwam op 13 februari 1937 in Amsterdam ter wereld. Na een succesvolle studie bij Marinus Komst aan het hoofdstedelijke conservatorium kwam hij als 15-jarige in dienst als eerste trompettist bij de Nederlandse Opera. Drie jaar later stapte hij over naar het Omroeporkest.

Na een ontmoeting met sopraan Hansje Nieuwenhuis richtte Ad Ros in 1964 het ensemble Os mensageiros (De boodschappers) op. Dit specialiseerde zich in Latijns-Amerikaanse dansmuziek. Nieuwenhuis was getrouwd met een Braziliaan die op de Braziliaanse ambassade werkte. Zij droeg een album vol chachacha's, bossanova's en samba's aan, die de basis leverden voor Ros' arrangementen. Aangevuld met enkele eigen composities bouwde het ensemble zo een repertoire van een dertigtal stukken op. Op aanraden van de zangeres - die zelf schuilging achter de naam Eloïta - mat Ros zich voor deze gelegenheid een internationaler voornaam aan: Mauro. Omdat Hansje Nieuwenhuis om privé-redenen langere tijd in Brazilië was verving Elly Lichtveld ('Therese') haar later.

De KRO zag wel wat in de muziek, maar beoordeelde de teksten als ongeschikt voor zijn achterban. Voor de NCRV speelde dat probleem niet en in de jaren '65/'66 was Os mensageiros dan ook korte tijd wekelijks te horen (in afleveringen van 20 minuten). Zoals veel van de gelegenheidsensembles uit die tijd had Os mensageiros een korte levensduur. De combinatie met een carrière als orkestmusicus bleek voor de leden toch te lastig.

In de jaren '70 vormde Ad Ros met Omroeporkest-collega's Peter Hoekmeijer (hoorn) en Harry Dieterman (trombone) het ensemble I Trittico. Dit kopertrio speelde onder andere werken van Francis Poulenc, Paul Hindemith, Marius Flothuis, Alfons Volleman, Jacques Goudappel, René Maniet, Arthur Meulemans, Edgard Leclercq en Alan Hovhaness (uitgezonden in het radioserie Aspecten van de kamermuziek). Samen met pianist Geoffrey Madge nam men Daan Manneke's Diaphony for Geoffrey op.

In 1980 werd Ad Ros getroffen door een ziekte waaraan hij in het jaar daarop overleed.Dit artikel verscheen eerder op de website van de Muziekbibliotheek van de Omroep. Voor beeld- en geluidsmateriaal en relevante links klikt u hier

Conny VANDENBOS en de omroepmuziek

Exact 75 jaar geleden - op 16 januari 1937 - kwam Conny VANDENBOS (1937-2002) in Den Haag ter wereld als Jacoba Adriana Hollestelle.
In haar tienerjaren zong ze in het AVRO-kinderkoor van Herman Broekhuizen, dat regelmatig op de radio ('Mignon') te horen was. Als solo-zangeres maakte Conny Vandenbos in 1959 haar debuut in het KRO-talentenprogramma Springplank, waarin ze daarna regelmatig optrad. Andere programma's toonden interesse, waaronder AVRO's Nieuwe Oogst, een soortgelijk programma.
In 1961 maakte Conny Vandenbos haar tv-debuut in het VARA-programma Vanavond bij Bruce (= Bruce Low). De toenemende aandacht leidde tot een deelname aan het Nationaal Songfestival (1962). Begeleid door het Metropole Orkest o.l.v. Dolf van der Linden reikte haar uitvoering van Zachtjes (muziek: Guus Jansen, tekst: Willy van Hemert) tot een eervolle derde plaats.
Drie jaar later zong ze 't Is genoeg, waarmee ze Nederland mocht vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival in Napels. Met dezelfde begeleiders eindigde ze op een teleurstellende 11e plaats. In augustus van datzelfde jaar (1965) trad ze met drie liedjes op tijdens het vijfde International Festival of Light Music (beter bekend als het Sopot-festival), georganiseerd door de Poolse radio en televisie. Conny Vandenbos zong tijdens dit festival Speel toch open kaart (Goemans/Powder), Taxi naar het station, een Pools liedje in een vertaling van Ernst van Altena, en als vrij lied Trop tard (Alstone/Aznavour) in een arrangement van Bert Paige.
In 1966 trok de single Ik ben gelukkig zonder jou (Koelewijn/Meijler) haar zangcarrière definitief vlot. Veel optredens op radio en televisie volgden, waaronder enkele televisiespecials (Zeg maar Conny (1964), Een studio vrij voor mij (1966) en Zomer '75). Halverwege de 70-er jaren bereikte haar carrière het hoogtepunt met hits als Een roosje, m'n Roosje (1974), Sjakie van de hoek (1975), Drie zomers lang (1975), Ome Arie (1976) en Weet je wat we doen (1977).
Minder bekend is dat ze ook figureerde in de door Joop Stokkermans gecomponeerde en door Job Maarse gearrangeerde musicalreeks Gods gabbers (1982-1983), onder meer als moeder van Sint Franciscus.
In haar lange carrière trad Conny Vandenbos op met de volgende omroepensembles (van 1961 tot 1996): Metropole Orkest, Diligence Orkest, VARA Dansorkest, Skymasters en ensembles van Cor Bakker, Peter Bochem, Cor Cools, Tonny Eyk, Harry de Groot, Harry van Hoof, Lex Jasper, Henny Langeveld, Henk Meutgeert, Tony Nolte, Cees Smal, Herman Schoonderwalt, Wim van der Stelt, John van de Ven, Henk Westrus en Piet Zonneveld.
Op 7 april 2002 overleed Conny Vandenbos na een kort ziekbed op 65-jarige leeftijd.

Dit artikel verscheen op 16 januari 2012 op de website van de Muziekbibliotheek van de Omroep. Voor beeldmateriaal en relevante links klikt u hier