Dat het meest recente Bondstoernooi voor mij gedenkwaardig was schreef ik al eerder (zie hier).
Die
18e december ontdekte ik ook dat een mahjongmarathon op 19 februari
stond gepland. Zelf speelde ik al met het idee om iets dergelijks bij
ons op de club te organiseren, maar Anton Kösters en Janine
Scholtemeijer waren me voor en trokken het breder.
Uiteindelijk meldden zich 24 'zotten' aan voor dit evenement, waarbij twaalf
teams een etmaal lang zouden mahjongen. In het huis van Janine in Almere
stonden vijf mahjongtafels opgesteld waaraan permanent door 20 of 16
spelers werd gespeeld. Zes leden van onze club verschenen aan de start:
Christien en Harry (Team Kal), Nino en Hans (GroenGroen) en Wil en ik. Wij speelden onder de intrigerende naam Jǜn Dōng. Op deze site betekenen kun je lezen dat de naamsdelen respectievelijk Bamboe Acht en Oostenwind betekenen.
Om
12 uur had iedereen een loopbriefje waaruit bleek dat werd gespeeld
in twee rondes van 2 uur. Elke speler kwam negen partijen in actie en
mocht driemaal twee uur rusten. Het door Anton op ingenieuze manier
ontworpen schema was voor mij erg gunstig. Mijn rustmomenten lagen
tussen 16.10u-18.15u, 0.30u-2.35u en 4.40u-6.45u en ik had dan
ook weinig moeite om de uiteindelijke 25½ uur te volbrengen. Verrassend
genoeg bleek dat echter voor bijna iedereen te gelden; sommigen
(waaronder mijn teammaat) gingen zelfs niet eens even liggen. Deelnemers
die de volledige nacht moesten doorspelen - zoals Hans - hadden het
trouwens wel een stuk zwaarder. Van de rustende deelnemers werd verwacht
dat ze de wel actieven van een natje en een droogje voorzagen en dat
gebeurde probleemloos. Toen om 17.45u de 'Chinees' een overvloedige
maaltijd bezorgde kon ik - samen met zeven anderen - rustig eten voordat
ik aan de ononderbroken sessie van 375 speelminuten begon. Acht anderen
konden vanaf 18.15u op de heerlijkheden aanvallen. De resterende acht
konden aan de speeltafel hun maaltijd nuttigen (voordat die koud was).
Tot
zover het praktische, organisatorische deel. Hoewel de resultaten er
minder toe deden dan op een regulier toernooi waren er wel trofeeën voor
het beste team en de beste speler. Beide klassementen baseerde de
organisatie op het mahjongpuntentotaal, want tafelpunten konden de
spelers niet scoren. De tactiek was dus niet je tafelgenoten voor te
blijven, maar puur om zoveel mogelijk positieve rondes te 'draaien'. De
Bamboe Acht'ers slaagden hierin helaas niet vaak genoeg, al maakte zeker
Christien enkele waardevolle 'handen'.
In het individuele klassement was ik de beste clubspeler. Met 218 punten bezette ik de achtste plaats. Jǜn Dōng was ook het beste team van onze club met een zesde plek in de teamrangschikking.
Ik
heb met volle teugen genoten van deze marathon. Het spelen verveelde
geen moment en ik had (en heb nog steeds) het gevoel onderdeel te zijn
(geweest) van bijzondere gebeurtenis. Datzelfde besef zag ik ook bij de
andere marathonmannen en -vrouwen. Vooraf kon ik me geen voorstelling
maken van wat dit evenement met me zou doen; zou ik knikkebollend fout
op fout stapelen, zou ik op een bepaald moment niet meer kunnen tellen
of scores berekenen, zou ik chagrijnig worden of enorm melig? Ik wist
het niet. Nou, met slechts twee uurtjes welgemikte slaap, verstandig
eten en geheelonthouding bleek het voor mij zonder bijwerkingen vol te
houden. Wel vond ik het wat jammer dat ik niet genoeg heb gewerkt aan
het teamgevoel. Ik ga eens bedenken hoe dat volgend jaar beter kan. Want
wat mij betreft was dit het begin van een traditie!
Lees deze blogtekst mét foto's op de website van Mahjongclub Bamboe Acht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten