‘Ah nee, Yvonne!’ (of iets gelijkaardigs ;)) schalde gisteren door de speelzaal van de Princehof. Het was een kreet van frustratie uit mijn mond, die bij de andere tafels tot leedvermaak en herkenning leidde. Het betrof de situatie aan een van de twee ‘Chu-tafels’ waar twee van de zes inhaalpartijen werden gespeeld die meetellen in de strijd om de resterende plekjes in de play-off.
De aangesproken Yvonne is de sterspeler van de club en de enige die – met een straatlengte voorsprong – al zeker is van die finaleronde. Dat is niet vreemd en volkomen verdiend gezien het gemak waarmee ze doorgaans haar tafelgenoten verslaat.
Gisteravond waren Bertie, Kas en ik dus aan de beurt. Waar wij, noest werkend en combinaties schrapend, worstelden om mahjong te maken, reeg Yvonne die magische ervaringen schijnbaar achteloos aaneen. In 15 spelletjes lukte haar dat vijfmaal op eigen kracht (self-picks) en driemaal waren wij de leverancier. Tel daar een remise bij op en je weet hoeveel er voor haar slachtoffers resteerden.
Onverwacht blijken de twee tafelpunten die ik ondanks alles uit het vuur sleepte, mijn hoop op de play-off toch nog levend te houden. Annet slaagde er - met winst aan de andere tafel - in haar om een waardig eindresultaat te bereiken na een valse competitiestart. Mijn concurrenten Leny en Wil bleven daardoor op ‘schootsafstand’. Wanneer ik mijn laatste partij tegen Aty en Fons (en Jan) – ook serieuze concurrenten – zou weten te winnen dan speel ik op 21 mei misschien toch nog om de knikkers.
Deze tekst verscheen eerder op de weblog van mahjongvereniging Bamboe Acht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten